Kruiswegstaties

- door Wim Beekman em. classis predikant

Eén keer vallen doet pijn. En kan je schade toebrengen. Van nóg een keer vallen wordt de weerstand van een mens zomaar gebroken. Maar van drie keer vallen - keer op keer op keer - zou ik al mijn moed verliezen. Er is een grens aan wat een mens verdragen kan.
Andersom kan ook. In de bundel In de stilte van mijn cel – Psalmen van gevangenen vertelt een gedetineerde hoe hij vanaf het moment van zijn insluiting alle banden met familie en vrienden verbrak. Hij vond dat zij beter af waren met een leven zonder hem, dan met een leven met hem. De post die hij van hen ontving liet hij onbeantwoord. In de loop der jaren stopten zij allemaal met hem te schrijven.
Behalve zijn nichtje. Zij schreef hem de eerste brief toen zijn zeven was. En opnieuw toen zij acht was, en negen, en tien. Zij bleef hem jaarlijks schrijven - keer op keer op keer. Na verloop van jaren schreef hij haar terug. Zij bezocht hem, zij kregen nauw contact. Hij noemt haar ‘misschien wel de voornaamste reden dat ik mijn leven weer op de rails heb gekregen’.

– door Jantine Slippens, directeur Slippens Thuiszorg

Aandacht en vriendelijkheid kosten niets, en toch zijn ze zo waardevol. Het zijn gaven die we bij onze geboorte meekrijgen, een soort onzichtbare rijkdom die in ons allemaal aanwezig is. Wanneer we besluiten deze gaven te delen, ontdekken we niet alleen de kracht van verbinding, maar ook hoe diep het ons zelf kan verrijken.
Stel je voor dat je oprecht naar iemand luistert, zonder oordeel, met geduld en openheid. Of dat je iemand een glimlach schenkt op een moment dat ze het meest nodig hebben. Het lijkt misschien klein, maar de impact is groot. Het maakt niet alleen de ander blij, maar geeft jou ook een gevoel van voldoening en warmte.
Door vriendelijk te zijn, door aandacht te geven, creëren we een wereld waarin mensen zich gezien en gehoord voelen. En paradoxaal genoeg, hoe meer we geven, hoe meer we zelf ontvangen. Het maakt ons niet alleen rijker in wat we hebben, maar ook in wie we zijn. Dus probeer het eens. Ontdek hoe het voelt om een ander iets te geven dat niet te koop is – je zult zien dat de beloning veel groter is dan je had verwacht.

- door Joke Verboom pastoraal werker Baptisten Gemeente Sneek

Een sterven is altijd indrukwekkend. Je kijkt naar een vertrouwd of geliefd gezicht, je houdt iemands hand vast, maakt lippen vochtig. Vaak is de stille nabijheid voldoende voor een intieme, veilige sfeer. Er hoeft niet zoveel meer gezegd te worden, het belangrijkste is gezegd; ‘ga maar, ik zal altijd van je houden’. Bij sterven hoort ontzag voor het onomkeerbare van de dood, de aarzeling voor het afscheid en de angst voor het verdriet erna. En dan is het toch opeens zover, terwijl het zitten aan het bed het nieuwe normaal was geworden. Of het komt volkomen onverwacht, het doodsbericht als een donderslag bij heldere hemel. Dan is er al gestorven voordat jij erbij was.
Als Jezus aan het kruis sterft is er definitief iets voorbij, ook al weten we door de evangelieschrijvers dat Hij weer opstond uit de dood en een tijdlang verscheen aan Zijn leerlingen. Jezus sterft, is gestorven, we hebben er niets aan kunnen doen, waren er niet bij. En toch, bij deze statie voelen we iets van dat ontzagwekkende dat dit sterven heeft.

– door Arno Brok Commissaris van de Koning in Fryslân

We hebben het zelf al zo vaak meegemaakt. We brengen dierbaren naar de laatste rustplaats. Alhoewel... Tegenwoordig is het ook vaak een crematorium. In de streek waar ik ben geboren en ben opgegroeid wordt er nog veel begraven.
In de kleine dorpen van onze provincie ook nog. Maar eerst drie rondjes om de kerk met de baar. Vervolgens wordt de kist, heel soms nog met touwen, in het graf gelegd.
Hoe anders was dat nu in de tijd van Jezus? Toen Jezus aan het kruis geslagen was op Golgotha en vlak voor zijn over-lijden, ‘het is volbracht’ sprak, werd het donker. Midden op de dag. Het voorhangsel scheurde in de tempel... Jezus werd vervolgens in een niet eerder gebruikte rotswand gelegd.
Ik heb me zo vaak afgevraagd wat er toen in Pontius Pilatus is omgegaan? Werd hij toch bang? Wat heb ik toegestaan? Hoe was het met zijn leerlingen? Waren
ze toch uiteindelijk niet vertwijfeld door onzekerheid. Ze waren wel min of meer voorbereid, maar toch....
Wisten ze toen al wat er feitelijk zou gaan gebeuren en dat zij de basis vormde voor het hedendaagse christendom en de “rots” waarop Petrus Zijn kerk bouwde? Ook de Joden geloven in de wederopstanding, maar dat was niet de wederopstanding zoals wij die met Pasen mogen vieren. Wij mogen vanuit onze overtuiging dankbaar zijn dat Hij is opgestaan uit het herwonnen graf.
Zo mogen wij ook bij het graf staan als wij onze dierbaren naar de laatste rustplaats brengen. Natuurlijk doet dat verdriet. We moeten fysiek loslaten van wat er was. We koesteren mooie herinneringen en willen verbonden blijven.
Maar uiteindelijk mogen we vooral vertrouwen op wat komt.